การแต่งกายชาวไทลื้อบ้านธิ
................
ซิ่นไทลื้อ
ซิ่นไทลื้อมักมีลวดลายเป็นดวงบริเวณสะโพก ซึ่งที่มาของลวดลายนี้มีกล่าวถึงในตำนานพื้นเมืองสิบสองพันนาไว้ว่า “กาลครั้งหนึ่ง มีเทวบุตรลงมาเกิด ในเมืองมนุษย์เป็นหมาควายหลวง (ในตำนานคำว่า ควายนั้น ไม่มีสระอา) และได้ฆ่าชายชาวเมืองเชียงรุ่งจนหมด และได้ผู้หญิงในเมืองเป็นเมีย ต่อมามีมานพ หนุ่มกล้าหาญ ได้พลัดหลงเข้ามาในเมืองและได้ฆ่าหมาควายหลวงตาย ฝ่ายหญิงทั้งหลายต่างก็ร้องไห้และใช้มือตะกุยตะกายซากศพจนเปื้อนเลือด และได้เอามือ ที่เปื้อนเลือดมาเช็ดผ้าซิ่นตรงสะโพก ตั้งแต่นั้นมาซิ่นไทลื้อจึงมีลวดลายสีแดง เป็นจุดเด่นตรงสะโพก และเรียกลายซิ่นดังกล่าวว่า ‘ซิ่นตาหมาคว(า)ย(หลวง)’ ”
ซิ่นไทลื้อ
ซิ่นไทลื้อมักมีลวดลายเป็นดวงบริเวณสะโพก ซึ่งที่มาของลวดลายนี้มีกล่าวถึงในตำนานพื้นเมืองสิบสองพันนาไว้ว่า “กาลครั้งหนึ่ง มีเทวบุตรลงมาเกิด ในเมืองมนุษย์เป็นหมาควายหลวง (ในตำนานคำว่า ควายนั้น ไม่มีสระอา) และได้ฆ่าชายชาวเมืองเชียงรุ่งจนหมด และได้ผู้หญิงในเมืองเป็นเมีย ต่อมามีมานพ หนุ่มกล้าหาญ ได้พลัดหลงเข้ามาในเมืองและได้ฆ่าหมาควายหลวงตาย ฝ่ายหญิงทั้งหลายต่างก็ร้องไห้และใช้มือตะกุยตะกายซากศพจนเปื้อนเลือด และได้เอามือ ที่เปื้อนเลือดมาเช็ดผ้าซิ่นตรงสะโพก ตั้งแต่นั้นมาซิ่นไทลื้อจึงมีลวดลายสีแดง เป็นจุดเด่นตรงสะโพก และเรียกลายซิ่นดังกล่าวว่า ‘ซิ่นตาหมาคว(า)ย(หลวง)’ ”
ส่วนการแต่งกายของชาวไทลื้อบ้านธินั้นไม่มีแบบแผนมาก่อน อาจเป็นเพราะชาวไทยลื้อบ้านธิมีบ้านเรือนติดอยู่กับเมืองเชียงใหม่สันกำแพง การแต่งกายจึงออกไปแนวเชียงใหม่เสียหมด ในสมัยก่อนก็ยังพอมีแม่หญิงทอผ้าซิ่นหรือตุงลายไทลื้ออยู่บ้าง แต่ไม่มีการถ่ายทอดต่อให้รุ่นลูกรุ่นหลานเนื่องจากสังคมอาจจะเปลี่ยนไป มีนิคมอุตสาหกรรมเกิดขึ้นมีเทคโนโลยีใหม่ๆเข้ามามากมาย ทำให้การแต่งกายแบบไทลื้อนั้นสูญหายโดยสิ้นเชิง มีเพียงรูปเก่าๆขอคนเฒ่าที่แต่งแบบล้านนาเท่านั้นที่ปรากฎให้เห็นบ้าง จนมาถึงยุคปัจจุบันท่านเจ้าอาวาสวัดบ้านธิหลวงในอดีตและพระลูกวัดเล็งเห็นคุณค่าของการแต่งกายแบบไทลื้อจึงพากันไปหาชุดไทลื้อจากแหล่งอื่นมาเป็นแบบ เสื้อก็ยังคงเป็นเสื้อปั๊ดสีดำ กรม ขาว ส่วนซิ่นก็เป็นตาลื้อธรรมดาแต่ปรับให้เป็นแบบของตัวเองเท่านั้น
